Afgelopen twee dagen heb ik ruim 1600 km gereisd naar een klein dorpje in Normandië - genaamd Saint Pierre en Auge - en weer terug naar Friesland. Hier woont een geweldige fokker van Tamaskans en een vriendin van me mocht na 15 weken geduld haar pup Helios op komen halen. Het leek ons goed om samen te gaan, omdat het toch een behoorlijke reis is met de auto. Tegenwoordig is zo'n reisje ook nog een beetje anders dan "vroegâh", voor de corona-uitbraak. We moesten onze roadtrip dus even goed plannen en dit begon met een CPR-test met reiscertificaat. Zo'n test mag niet ouder zijn dan 72 uur en we wilden op donderdagochtend vertrekken en op vrijdag weer terug rijden. Helaas kun je er nu even geen weekendje of weekje van maken in deze tijd, dus het werd een vlotte rit naar Frankrijk en weer terug.
Woensdagochtend hebben wij ons laten testen, dezelfde dag rond 22:00 uur hadden we de - gelukkig negatieve - uitslag binnen. Voor Frankrijk moet je niet alleen een testuitslag bij je hebben, ook moet je papieren invullen waarin je verklaart dat je je niet ziek voelt. Daarnaast moet je er rekening mee houden dat de avondklok daar al begint om 18:00 uur, dus ook daarvoor moet je een papier invullen om aan te tonen wat je na dit tijdstip nog op straat doet.
Hoewel we het goed hadden gepland, zodat we voor 6 uur aan zouden komen, weet je natuurlijk nooit of je pech krijgt of vertraging oploopt. We hebben dus alles maar alvast ingevuld om allerlei gedoe te voorkomen. Toen we dit allemaal voor elkaar hadden, konden we donderdag om 7 uur in de ochtend vertrekken! We hebben een hoes over de achterbank gedaan want de fokker had gewaarschuwd dat de pup wel een beetje wagenziek kon zijn. Een krat vol eten en drinken mee en... on y va!
Zonder files maar met hier en daar wat tolwegen konden we lekker vlot doorrijden. We kwamen donderdag rond 17:00 uur aan in het dorpje en werden bij een groot hek begroet door vier schitterende honden. Lazare (Lazarus) de Oud Duitse herder en de drie Tamaskans Unn, Pandore en Helios. Unn is de moeder van het nest, Pandore blijft bij de fokker wonen en Helios was de pup die we kwamen halen. We werden hartelijk onthaald door de fokker en haar honden kwamen heel enthousiast en zachtaardig kennis met ons maken. Helios rende gelijk richting mijn vriendin, alsof hij wist dat ze voor hem kwam! Moeder Unn is een prachtige, trotse, krachtige en stabiele moeder. Zoals ze met haar - toch al flink gegroeide - pups omging, was heel bijzonder om mee te maken. Sowieso zijn Tamaskans een bijzonder ras en werd dat met deze mooie roedel wederom bevestigd.
Na een wijntje en heerlijk eten zijn we naar bed gegaan, zodat ik de volgende ochtend foto's kon maken van de hele roedel. Het licht was prachtig, een beetje bewolkt maar er was al een kleine "voorjaarsgloed" te ontdekken, ideaal voor het maken van zachte, lichte foto's. Graag stel ik deze mooie roedel even aan jullie voor door middel van een uitgebreid foto-verslag!
Moederhond Unn (5 jaar)
Dochter Pandore (15 weken)
Zoon Helios (15 weken)
Oud Duitse herder Lazare (bijna 1 jaar)
Het was voor zowel Unn als Helios fijn om ons eerst even te leren kennen in die twee dagen, alvorens we een rit van 800 km zouden gaan maken. Voor Unn was het fijn om te weten wie haar zoon kwam halen. Helios was al een beetje vertrouwd met ons en tijdens de terugreis zijn wij toch de personen waar hij op terug moet kunnen vallen als hij iets spannend vindt. De fokker had al een aantal ritjes met de auto gemaakt, om hem er goed aan te laten wennen. Ook de eerste stappen in zijn socialisatie heeft zij geweldig gedaan, zodat Helios de reis met ons op een zo ontspannen mogelijke manier zou kunnen maken. Dit is natuurlijk heel belangrijk wanneer je een pup uit het buitenland gaat halen. Helios is pas 15 weken en heeft natuurlijk nog steun nodig bij het ontdekken van nieuwe plekken en gebeurtenissen.
Vrijdag aan het eind van de ochtend zijn we begonnen aan onze terugreis. Na een paar minuutjes in de auto gaf Helios zich neer en heeft letterlijk de hele rit geslapen als een os. We hebben natuurlijk meerdere stops gemaakt zodat hij - maar ook wij - even de pootjes konden strekken en om te plassen. Helios deed het echt geweldig en we konden duidelijk merken dat hij er het volste vertrouwen in had dat het goed zou komen. Terwijl hij sliep op de achterbank, waar we een soort hangmat hadden gemaakt van de hoes en waar hij netjes vastzat met een speciale hondengordel, werd hij af en toe eventjes wakker. Hij keek dan even over het randje, zag dat het goed was en vertrok weer naar dromenland. We konden wederom lekker doorrijden, op een kleine korte file in België na en rond 8 uur 's avonds waren we weer thuis.
Eenmaal thuis gekomen hielp mijn vriend met het uitladen van mijn spullen en Helios zat klaar om te bekijken wie dit precies was. Het was wonderlijk om te zien hoe relaxed maar nieuwsgierig hij was naar die lange vreemde vent die naast de auto stond. Lieuwe kreeg een vriendelijk onthaal van Helios, waarna hij naar zijn eigen nieuwe huisje is vertrokken. Uiteraard kan ik jullie hierbij gelijk mededelen dat Helios mijn nieuwe "muze" is... Jullie gaan hem dus zeker zien opgroeien de komende tijd. En ik? Ik ben peettante geworden!
Wat een bijzondere, zachtaardige en fotogenieke honden heb ik ontmoet. Dit was de trip van 1600 km dik waard. Hoewel we natuurlijk voornamelijk voor Helios kwamen, was het geweldig om deze fotoshoot te mogen doen in Normandië. De komende tijd kunnen jullie meegenieten van deze prachtige, opgroeiende Tamaskan genaamd Helios, die bij ons in Nederland vanaf vandaag Lavida zal heten.
Comments